Storheimshornet 2. juni

Utsikt frå Mosætra mot Stordal

Kva er no vel meir passande enn å gå ein topptur på himmelspretten? Jauda, Turlaget skal ha tur til Storheimshornet søndag om nokre veker, og ved å legge denne turen inn på www.morotur.no kan turlaget vinne ein premie på 10000,- kr. Morotur er fylket sin turportal.
Eg fekk med Hildegunn frå turlaget, og saman gjekk vi opp turen med GPS. Vi starta i flau sol opp til Mosætra, 450 moh. Vidare opp Moheia, som er eit myrområde. Derifrå tok vi straka vegen til toppen av Mohornet, 883 moh. No forsvann sola som hadde varma oss oppgjennom lia, og vinden tok sterkt tak.Rett så kaldt og hustrigt, vart det!

Hildegunn nærmar seg Mohornet

Etter  ein liten matpause bak ein knaus, bars det mot Storheimshornet.Det er ikkje mykje stigning når ein først er på Mohornet. Snøven låg enno, men den var lett å gå på. Høgaste varden på Storheimshornet ligg på ca 1054 moh, men for å sjå litt av Stordalen, må ein nedatt eit stykke, til 1048.Etter ein kjapp fotosession, gjekk vi nadatt på vestsida av Storheimshornet. Det er litt brattre denne vegen, men det ser verre ut enn det er.

Eg på Storheimshornet - jippi!

Ein hammar nedom Storheimshornet.

Vi hadde no to valg. Enten gå langt, over elva Rikjenda og til Mebusætra og ned der, eller prøve å finne ei rås ned før Rikjenda. Vi valgte det siste alternativet. Her var mange hjortetrakk, men inga rås. Denmed brasa vi ned skogen og fjellsida etter delvis synlege hjortetrakk. Vi vasa oss utpå nokre hamrar, og måtte finne passasje forbi desse. Vi kom omsider ned til flatare landskap, inn på "ovai gardane"-råsa. Vi følgde den til Holt, og rekvirerte min bror til å køyre oss framatt til Mo, der bilane var parkert.