 |
| Første kneika. Trollstigen i bakgrunnen |
Det ryktast at mor og far var på baksida av Trollveggen i Romsdalen for omlag 100 år sidan. Dermed er vel tida inne for å gjenta bragden, denne gong i føgje med barn og barnebarn :-)
Laurdagen opprann med ok ver - kunne gå begge vegar, i følgje diverse verforståsegpåarar. Første dagen i ferien - dermed litt lang morgon, men kl. 12.30 var vi på toppen av Trollstigen blandt turistar og utbyggjarar. Vi tok fort av frå den asfalterte gangvegen ut til utsiktspunkta, og kom oss inn i meir ulendt terreng(der vi trivast best!)
 |
| Emma i Stigebotnen |
Frå Trollstigen er det litt stigning opp til Stigebotnen. Her ligg også eit vatn, der Stigefossen kjem frå.Vi fortsatte oppover, og her var det berre ur. Vi møter eit turfølgje frå Tsjekkia som stavrar seg nedatt ura. Litt nordmenn her også, frå Austlandet, høyrest det ut som.
 |
| Trollveggen frå baksida. Stabben til høgre. |
Ura fortset heile vegen opp. No ser vi brått Stabben og dei andre tindande i Trollveggen. Imponerande skue, sjølv frå baksida. Dei kjem på ein måte nærare og er enno meir ruvande herifrå. Vi kjem inn på eit litt flatare parti, som heiter Frokostplassen, før det igjen vert stigning. Vi må over nokre snøbrear, meir ur, og endeleg nærmar kanten seg. Ein gammal tysker med frue som passerte oss i innspurten jodlar der oppe, og snart kan vi også juble.
 |
| Emma kikar utfor kanten |
 |
| Juhuu! |
For eit skue! Det er "breathtaking"! 1000 meter rett ned til vakre, grøne Romsdalen. Og rett ved sidan av oss dei taggete tindane. Stabbeskaret er verkeleg verdt alt slitet. Vi brukte vel 3 timar opp i bedageleg tempo. Veret var på vår side, litt skye, litt sol, og kun nokre få regndropar. Og varmt.Fantastisk tur i akkurat passeleg ver.
 |
| Johan, Hallbjørg og Emma på kanten av Stabbeskaret |
 |
| Vakre Romsdalen langt der nede |
Men all good things must end - vi måtte nedatt også. Eg var slett ikkje klar, måtte skifte objektiv på kameraet, få på knestøtter, så reisefølget starta før meg. Men eg berre måtte ta ein liten kikk utfor kanten igjen før nedfarten. Kor fantstisk heldig vi er så får bo i dette vakre landet og ikkje minst her i Møre og Romsdal.
Eg fræsa avgårde og tok att Emma, mor og far nedi. Mor er lett på foten(fjellgeita!) og sprett frå stein til stein, vi andre karar oss nedover litt seinare. Vi snur oss og er bekymra for tyskerdama som har vonde kne. Vi ser dei etter oss, og vonar at dei kjem seg heile nedatt.
Sliten og møydde og "høg" på opplevinga, unner vi oss ein softis i Valldalen. Dette er ein plass ein berre MÅ gå på fleire gongar, og då skal vi finne Bruraskaret også!
 |
| Imponerande skue! |
