Kløvstien med Turlaget 24. august

Oppover går det.

Dette var ein tur eg tenkte var litt lite spennande å gå, men der tok eg grundig feil. Det var ein heftig og flott tur.

Vi gjekk frå nederst i Trollstigen, der er ei bru der det flatar ut. Litt skog i byrjinga, og så startar stigninga. Kløvstien var rusta opp for nokre år sidan, og dei har laga til kjetting å halde seg i på dei mest utsatte partia. Korleis dei før i tida greidde å få kveg og hestar ned her, er eit komplett mysterium. Det måtte no ha gått nokre krøtter-liv på desse sleipe bratte svaberga.

Kløvstien

Så ser vi Stigefossbrua over oss, og vi kjem inn på vegen. Vi fyl den oppover eit stykke før kløvstien tek av igjen. Det er godt merka. Herifrå vert det lettare. Medan ein enno nyt å gå, er ein brått oppe. Vi brukte 1 time og eitt kvarter.   Kjempetur – anbefalast.

Fokhaugtind 20. august

Johan, Emma og Hallbjørg med Fokhaugtind i bakgrunnen.

Det var helg, laurdagsveret var stålande og det kribla i kroppen etter å gå ut. I fjor var Emma med på Dyrdalstind, og eg lovd ho at vi i år skal gå på Fokhaugtind, nabotoppen på Langsætrane. Så i dag passa det perfekt. Mor og far vart også med. Ikkje verst å få med foreldra sine når dei er i siste halvdel av 60-åra!

Fokhaugtind er på 1241 moh og er ein av toppane som omkransar Langsætrane.  Vi gjekk innover mot Dyrdalen, og ettekvart skråa vi oppover(skråa og skråa – vi gjekk vel mest rett opp…). Det er inga rås til toppen. Vi gjekk gjennom bregneskog, og det var ikkje lett å fote seg. Dermed rulla eg(i oppoverbakke). Ute av bregneskogen kom ura. Litt vegetasjon innimellom, men etterkvart vert landskapet temmeleg goldt. Fokhaugtind består av mykje laus ur, så ein må passe sine steg.

Oppover berst det. Vi får no utsikt til Storevatnet og Kamben. Ei lita grå rype spring mellom steinane og freistar å gøyme seg. 

Opp gjennom ura

Opp her skal vi - Emma leder an.

Klyvjing på Fokhaugtind.

Litt utfordringar må ein ha, så tett under toppen klartar vi opp ein skrent. Går bra, det! Som vanleg får ungdommen rakett i rævva når vi er nesten oppe, og skal vere først på toppen. Og det vert ho :-). Endeleg oppe på Fokhaugtind 1241 moh! Hærleg! Det er forunderleg flatt og grøderikt på toppen. Fint å sette seg i lyngen/mosen og ete nista si og skue utover. Vi ser smale Dyrdalen, dei to vatna i Storådalen, Langsætrane og  Overøye med alpintraseen – lovely!

Emma er først på toppen!

Posering framfor Varden.

Flott utsikt mot Stolen og Rolvsbotnskorkja.

Full avslapping for han far.

Vi unner oss ein lang god pause på toppen. Men klokka går, og vi må tilslutt tenke på nedturen. Ura består av ganske store steinar, så heile kroppen må takast i bruk på nedturen.  Vi hoppar, aker oss, bøyer oss, klivrar. Noko ein forresten kjende att i heile kroppen dagen etter, ikkje slike bevegelsar ein normalt brukar på ein fottur, nei.

Emma akar seg ned ura frå Fokhaugtind.

Vi kjem oss nedom det verste av ur, og bestemmer oss for å ta ei litt anna rute, utpå ein rygg for å sjå på ei flott utsikt.
- Går det an å gå ned her då? Det vart visst ganske bratt, ja. Vi aka oss på rompa nedover ei mosekledd kløft, men det gjekk bra! Vel nede i bregneskogen er det pappa sin tur å rulle. Sakte kontrollert overtipping. Nummeret før han havna i ein liten bekk. Vi flirar godt. Vi kjem inn i krattskogen og brasar gjennom fjellbjørk eit stykke, før vi finn råsa frå Dyrdalen. Den er sleip etter alt regnet som har vore, så brått sklir eg og deiser i bakken. Vi flirar :-)

 

Vi brukte fire timar opp, og 6,5 timer totalt. Super tur, flott utsikt og bra trening til heile kroppen.

Tur med Stordal Turlag

Stordal Turlag på Ljøbrekka

To turar forrige veke, først Ljøbrekka På Hellesylt, og seinare storturen Holmen - Tua - Fjelladalen - Stavseng.

Pust i bakken

Ljøbrekka går frå Herdalen i Stranda til Ljøen på Hellesylt. Flott tur, litt skodde i starten, men vi fekk utsynet over Geiranger- og Synnylvsfjorden på tur ned.

På Tua med utsikt mot Stordalen

Søndag gjekk vi frå Stordalsholmen over Tua til Stavseng. Kjempetur i kjempever!
Begge turane vert lagt ut på heimesida til turlaget: www.stordalsportalen.no/stordalturlag.

Jan og eg har akkurat gått ein snøbretunell.

Foto: Alexander Oudjik

Besseggen 4. august

"Har du gått Besseggen?"

Ein tur ein kvar ihuga fjellvandrar burde ha prøvd. Vi også. Dermed pakka dotter Emma, mor, far og meg sjølv sekken, og satte kursen ned i dalom. Kjekt å ha foreldre med campingvogn, og etter ei heller låk natt på harde campingvognsenger, vakna vi til flott ver og ein forlokkande Bessegg.

Vi tok båten "Gjende" inn til Memurubu, saman med 100 andre. Mykje danskar, "Besseggen Travel" må ha brukt mange markedsføringskroner hos grannelandet. Vel  i land var det null problem å finne vegen, det var berre å følge straumen. Vi var nok ikkje dei einaste, nei...Frå Memurubu er det stigning, men der det flatar ut, var det heilt greitt å gå. Litt meir opp, forbi eit lite vatn litt meir bortover og vi kom omsider til bandet.

Hit skal vi!

Huff -korleis skal detta gå?

Ho mor med høgdeskrekk såg no med grøss og gru opp på den smale Besseggen. Kor skal detta gå?  Etter litt inntak av næring, klatra vi avgarde. Litt klyvjing er det, men ikkje avskrekkande. Emma for som ein rakett oppover, og vi såg ho ikkje att før på toppen.

Det ein no trur, er at det verste er gjort. Til info: slik er det ikkje. Etter Besseggen er det eit fjell som skal forserast; Veslfjellet på 1743 moh. Dette er eit slikt fjell, der ein trur ein ser toppen, men so er det ein ny topp framom. Slik gjekk det i det uendelege. Men omsider kom vi til toppen med den største varden, og Emma og eg kasta stein på varde. Jippi!

Klatring på eggen

Mor og far med Gjende og Bessvatnet i bakgrunnen

Resten av turen var lang. Ein skal mykje lenger tilbake enn ein skulle tru, før det endeleg går nedoverbakke. Ein ser parkeringsplassen ved enden av Gjende og campingplassen langt der nede.

Steinkasting på stor varde på Veslfjellet

Med alle våre pauser og fotoshoot, brukte vi godt  timar på turen. Vi var slitne, og det gjorde godt å kome "heimatt" i campingvogna. Det var ein fornøyelse å betale 30 kroner for å få dusje i åtte minutt(yeah-right).

Ruth på tur!

Folk ein legg merke til
På turen ser ein ymse skalg folk som ein bit seg merke i.
Vi har for eksempel det engelske ekteparet. Ho gjekk foran mesteparten av turen, og han kom bak med små skritt. Dei var nok rundt 80 eller so.Vi held fylje nesten heile vegen, for engelskmann-paret gjekk jamt og trutt, medan vi skulle ta så mykje bilde og sjå hit og dit. Men tur du ikkje at dei gjekk frå oss etter siste toppen! Fortærande!
Dei andre vi beit oss merke i var den danske familien i dongribukser. Dei hadde ikkje så mykje profft turutstyr, kan ein seie, dongri, lette jakker og joggesko. Når vi nådde dei att oppi, og det var ganske tidleg på turen, halta den eine sonen. Han var kanskje tidleg i tenåra. Broren støtta han av og til, men mest halta han avgarde sjølv.
Likeins som med engelskmann-paret, nådde vi dei att, dei passerte oss, osv. Stakkars guten som halta seg over Besseggen, det såg skikkeleg låkt ut på slutten. Då støtta faren han, medan vi ikkje kunne sjå mora(kanskje gått i forvegen?) Håper dei kom seg nedatt og fekk orden på foten.

Long way home...

Og Besseggen - kva synest vi? Eg kunne ikkje hjelpe for at eg gjekk å tenkte på for ei perle det kunne ha vore utan alle turistane. For det var ein kjempeflott tur, men samtidig prega av slitasje etter at 30 - 40 000 går der kvart år. Eg har gått Beseggen - ja - men det vert nok med denne eine gongen. Trur eg skal finne meg nokre litt meir uberørte fjell - det har Norge nok av :-)

Stabbeskaret 9. juli

Første kneika. Trollstigen i bakgrunnen

Det ryktast at mor og far var på baksida av Trollveggen i Romsdalen for omlag 100 år sidan. Dermed er vel tida inne for å gjenta bragden, denne gong i føgje med barn og barnebarn :-)

Laurdagen opprann med ok ver - kunne gå begge vegar, i følgje diverse verforståsegpåarar. Første dagen i ferien - dermed litt lang morgon, men kl. 12.30 var vi på toppen av Trollstigen blandt turistar og utbyggjarar. Vi tok fort av frå den asfalterte gangvegen ut til utsiktspunkta, og kom oss inn i meir ulendt terreng(der vi trivast best!)

Emma i Stigebotnen

Frå Trollstigen er det litt stigning opp til Stigebotnen. Her ligg også eit vatn, der Stigefossen kjem frå.Vi fortsatte oppover, og her var det berre ur. Vi møter eit turfølgje frå Tsjekkia som stavrar seg nedatt ura. Litt nordmenn her også, frå Austlandet, høyrest det ut som.

Trollveggen frå baksida. Stabben til høgre.

Ura fortset heile vegen opp. No ser vi brått Stabben og dei andre tindande i Trollveggen. Imponerande skue, sjølv frå baksida. Dei kjem på ein måte nærare og er enno meir ruvande herifrå. Vi kjem inn på eit litt flatare parti, som heiter Frokostplassen, før det igjen vert stigning. Vi må over nokre snøbrear, meir ur, og endeleg nærmar kanten seg. Ein gammal tysker med frue som passerte oss i innspurten jodlar der oppe, og snart kan vi også juble.

Emma kikar utfor kanten

Juhuu!

For eit skue! Det er "breathtaking"! 1000 meter rett ned til vakre, grøne Romsdalen. Og rett ved sidan av oss dei taggete tindane. Stabbeskaret er verkeleg verdt alt slitet. Vi brukte vel 3 timar opp i bedageleg tempo. Veret var på vår side, litt skye, litt sol, og kun nokre få regndropar. Og varmt.Fantastisk tur i akkurat passeleg ver.

Johan, Hallbjørg og Emma på kanten av Stabbeskaret

Vakre Romsdalen langt der nede

Men all good things must end - vi måtte nedatt også. Eg var slett ikkje klar, måtte skifte objektiv på kameraet, få på knestøtter, så reisefølget starta før meg. Men eg berre måtte ta ein liten kikk utfor kanten igjen før nedfarten. Kor fantstisk heldig vi er så får bo i dette vakre landet og ikkje minst her i Møre og Romsdal.

Eg fræsa avgårde og tok att Emma, mor og far nedi. Mor er lett på foten(fjellgeita!) og sprett frå stein til stein, vi andre karar oss nedover litt seinare. Vi snur oss og er bekymra for tyskerdama som har vonde kne. Vi ser dei etter oss, og vonar at dei kjem seg heile nedatt.

Sliten og møydde og "høg" på opplevinga, unner vi oss ein softis i Valldalen. Dette er ein plass ein berre MÅ gå på fleire gongar, og då skal vi finne Bruraskaret også!

Imponerande skue!

Mosætra 6. juli

Emma, Hallbjørg, Johan og Sølvi på Mosætra

Dette var ein av dei få fine dagane hittil, men det er om å gjere å ikkje dovne vekk. Fekk med søskenbarn Sølvi, dotter Emma, mor & far på trimtur til Mosætra.
Sveitta gjorde vi, men det var likevel godt. Eg er forresten ein skikkeleg flått-magnet, knipsa vekk fire stykk berre på denne turen. Heldigvis ingen som rakk å bite seg fast.

Varden og Vikahornet 13. juni

Frå Midtbusteggja mot Varden

Endeleg ein dag med opphaldsver! Det har vore ein uanminneleg (eller...?) våt og kald og trist forsommar. Det er no snart juli, og det bøtter ned.

For eit par helger sidan var det altso ein fin dag. Eg hadde tenkt meg på Sandfjellet, men der log skodda, så det vart Varden igjen, jaja - godt kjend der.

Eg starta med sykkel fram til Midtbust, og derifrå opp på Mebusætra. Det har vokse att mykje med bringebærkratt og anna kratt der det var granfelt før. Flåttane må ein berre knipse vekk, det er eindel av skiten i år.

Folksamt på Varden

Etter å ha konstantert at skodda framleis låg over Sandfjellet, var det berre å sette kursen mot det trygge - Varden. Veret var som sagt godt, og alle flugen i heile dalen sirkla kring haudet mitt.

To  personar kjem halsande bak meg, trur den eine er Elin(og eg hadde rett :-)).  Fint flatt parti over Mebueggja, før oppstigninga til Varden. På toppen møter eg kjentfolk, trur halve dalen er ute i dag. Det er bra, alltid fantastisk på fjellet når sola er framma!

Liten rast på Varden, men finn ut at eg ikkje vi stoppe der. Ringer heimatt og ordner skyss frå Dyrkorn, og går til Vikahornet. Lokker litt med softis på Kokarsteinen, då kjem familien og henter meg. Lur eg!

Ser du mannen på Dyrkorn?

Det er litt bratt nedatt frå Varden i retning Dyrkorn, men fjellpartiet til Vikahornet er flatt og fint å gå. God utsikt mot Dyrkornvatnet langt der nede.

Nærare Vikahornet ser ein også Storfjorden og Skotet på andre sida. Det er også folk på Vikahornet, og dei kjem i møte. Høyrer eit hyl, og ser ei rype flakse. Jaudå, nokre småjenter hadde skremt opp ei rype(eller var det omvendt...).

Seglbåt passerar Skotet

Sender SMS til Bjørn og akkurat i det eg kjem ned på Vikastølen, svingar den beige Toyotaen også inn. Perfect timing! Softis og ein liten kvil på Kokar-steinen, og alle er fornøgd med dagen.