Varden og Vikahornet 13. juni

Frå Midtbusteggja mot Varden

Endeleg ein dag med opphaldsver! Det har vore ein uanminneleg (eller...?) våt og kald og trist forsommar. Det er no snart juli, og det bøtter ned.

For eit par helger sidan var det altso ein fin dag. Eg hadde tenkt meg på Sandfjellet, men der log skodda, så det vart Varden igjen, jaja - godt kjend der.

Eg starta med sykkel fram til Midtbust, og derifrå opp på Mebusætra. Det har vokse att mykje med bringebærkratt og anna kratt der det var granfelt før. Flåttane må ein berre knipse vekk, det er eindel av skiten i år.

Folksamt på Varden

Etter å ha konstantert at skodda framleis låg over Sandfjellet, var det berre å sette kursen mot det trygge - Varden. Veret var som sagt godt, og alle flugen i heile dalen sirkla kring haudet mitt.

To  personar kjem halsande bak meg, trur den eine er Elin(og eg hadde rett :-)).  Fint flatt parti over Mebueggja, før oppstigninga til Varden. På toppen møter eg kjentfolk, trur halve dalen er ute i dag. Det er bra, alltid fantastisk på fjellet når sola er framma!

Liten rast på Varden, men finn ut at eg ikkje vi stoppe der. Ringer heimatt og ordner skyss frå Dyrkorn, og går til Vikahornet. Lokker litt med softis på Kokarsteinen, då kjem familien og henter meg. Lur eg!

Ser du mannen på Dyrkorn?

Det er litt bratt nedatt frå Varden i retning Dyrkorn, men fjellpartiet til Vikahornet er flatt og fint å gå. God utsikt mot Dyrkornvatnet langt der nede.

Nærare Vikahornet ser ein også Storfjorden og Skotet på andre sida. Det er også folk på Vikahornet, og dei kjem i møte. Høyrer eit hyl, og ser ei rype flakse. Jaudå, nokre småjenter hadde skremt opp ei rype(eller var det omvendt...).

Seglbåt passerar Skotet

Sender SMS til Bjørn og akkurat i det eg kjem ned på Vikastølen, svingar den beige Toyotaen også inn. Perfect timing! Softis og ein liten kvil på Kokar-steinen, og alle er fornøgd med dagen.

Storheimshornet 2. juni

Utsikt frå Mosætra mot Stordal

Kva er no vel meir passande enn å gå ein topptur på himmelspretten? Jauda, Turlaget skal ha tur til Storheimshornet søndag om nokre veker, og ved å legge denne turen inn på www.morotur.no kan turlaget vinne ein premie på 10000,- kr. Morotur er fylket sin turportal.
Eg fekk med Hildegunn frå turlaget, og saman gjekk vi opp turen med GPS. Vi starta i flau sol opp til Mosætra, 450 moh. Vidare opp Moheia, som er eit myrområde. Derifrå tok vi straka vegen til toppen av Mohornet, 883 moh. No forsvann sola som hadde varma oss oppgjennom lia, og vinden tok sterkt tak.Rett så kaldt og hustrigt, vart det!

Hildegunn nærmar seg Mohornet

Etter  ein liten matpause bak ein knaus, bars det mot Storheimshornet.Det er ikkje mykje stigning når ein først er på Mohornet. Snøven låg enno, men den var lett å gå på. Høgaste varden på Storheimshornet ligg på ca 1054 moh, men for å sjå litt av Stordalen, må ein nedatt eit stykke, til 1048.Etter ein kjapp fotosession, gjekk vi nadatt på vestsida av Storheimshornet. Det er litt brattre denne vegen, men det ser verre ut enn det er.

Eg på Storheimshornet - jippi!

Ein hammar nedom Storheimshornet.

Vi hadde no to valg. Enten gå langt, over elva Rikjenda og til Mebusætra og ned der, eller prøve å finne ei rås ned før Rikjenda. Vi valgte det siste alternativet. Her var mange hjortetrakk, men inga rås. Denmed brasa vi ned skogen og fjellsida etter delvis synlege hjortetrakk. Vi vasa oss utpå nokre hamrar, og måtte finne passasje forbi desse. Vi kom omsider ned til flatare landskap, inn på "ovai gardane"-råsa. Vi følgde den til Holt, og rekvirerte min bror til å køyre oss framatt til Mo, der bilane var parkert.