Stabbeskaret 9. juli

Første kneika. Trollstigen i bakgrunnen

Det ryktast at mor og far var på baksida av Trollveggen i Romsdalen for omlag 100 år sidan. Dermed er vel tida inne for å gjenta bragden, denne gong i føgje med barn og barnebarn :-)

Laurdagen opprann med ok ver - kunne gå begge vegar, i følgje diverse verforståsegpåarar. Første dagen i ferien - dermed litt lang morgon, men kl. 12.30 var vi på toppen av Trollstigen blandt turistar og utbyggjarar. Vi tok fort av frå den asfalterte gangvegen ut til utsiktspunkta, og kom oss inn i meir ulendt terreng(der vi trivast best!)

Emma i Stigebotnen

Frå Trollstigen er det litt stigning opp til Stigebotnen. Her ligg også eit vatn, der Stigefossen kjem frå.Vi fortsatte oppover, og her var det berre ur. Vi møter eit turfølgje frå Tsjekkia som stavrar seg nedatt ura. Litt nordmenn her også, frå Austlandet, høyrest det ut som.

Trollveggen frå baksida. Stabben til høgre.

Ura fortset heile vegen opp. No ser vi brått Stabben og dei andre tindande i Trollveggen. Imponerande skue, sjølv frå baksida. Dei kjem på ein måte nærare og er enno meir ruvande herifrå. Vi kjem inn på eit litt flatare parti, som heiter Frokostplassen, før det igjen vert stigning. Vi må over nokre snøbrear, meir ur, og endeleg nærmar kanten seg. Ein gammal tysker med frue som passerte oss i innspurten jodlar der oppe, og snart kan vi også juble.

Emma kikar utfor kanten

Juhuu!

For eit skue! Det er "breathtaking"! 1000 meter rett ned til vakre, grøne Romsdalen. Og rett ved sidan av oss dei taggete tindane. Stabbeskaret er verkeleg verdt alt slitet. Vi brukte vel 3 timar opp i bedageleg tempo. Veret var på vår side, litt skye, litt sol, og kun nokre få regndropar. Og varmt.Fantastisk tur i akkurat passeleg ver.

Johan, Hallbjørg og Emma på kanten av Stabbeskaret

Vakre Romsdalen langt der nede

Men all good things must end - vi måtte nedatt også. Eg var slett ikkje klar, måtte skifte objektiv på kameraet, få på knestøtter, så reisefølget starta før meg. Men eg berre måtte ta ein liten kikk utfor kanten igjen før nedfarten. Kor fantstisk heldig vi er så får bo i dette vakre landet og ikkje minst her i Møre og Romsdal.

Eg fræsa avgårde og tok att Emma, mor og far nedi. Mor er lett på foten(fjellgeita!) og sprett frå stein til stein, vi andre karar oss nedover litt seinare. Vi snur oss og er bekymra for tyskerdama som har vonde kne. Vi ser dei etter oss, og vonar at dei kjem seg heile nedatt.

Sliten og møydde og "høg" på opplevinga, unner vi oss ein softis i Valldalen. Dette er ein plass ein berre MÅ gå på fleire gongar, og då skal vi finne Bruraskaret også!

Imponerande skue!

Mosætra 6. juli

Emma, Hallbjørg, Johan og Sølvi på Mosætra

Dette var ein av dei få fine dagane hittil, men det er om å gjere å ikkje dovne vekk. Fekk med søskenbarn Sølvi, dotter Emma, mor & far på trimtur til Mosætra.
Sveitta gjorde vi, men det var likevel godt. Eg er forresten ein skikkeleg flått-magnet, knipsa vekk fire stykk berre på denne turen. Heldigvis ingen som rakk å bite seg fast.

Varden og Vikahornet 13. juni

Frå Midtbusteggja mot Varden

Endeleg ein dag med opphaldsver! Det har vore ein uanminneleg (eller...?) våt og kald og trist forsommar. Det er no snart juli, og det bøtter ned.

For eit par helger sidan var det altso ein fin dag. Eg hadde tenkt meg på Sandfjellet, men der log skodda, så det vart Varden igjen, jaja - godt kjend der.

Eg starta med sykkel fram til Midtbust, og derifrå opp på Mebusætra. Det har vokse att mykje med bringebærkratt og anna kratt der det var granfelt før. Flåttane må ein berre knipse vekk, det er eindel av skiten i år.

Folksamt på Varden

Etter å ha konstantert at skodda framleis låg over Sandfjellet, var det berre å sette kursen mot det trygge - Varden. Veret var som sagt godt, og alle flugen i heile dalen sirkla kring haudet mitt.

To  personar kjem halsande bak meg, trur den eine er Elin(og eg hadde rett :-)).  Fint flatt parti over Mebueggja, før oppstigninga til Varden. På toppen møter eg kjentfolk, trur halve dalen er ute i dag. Det er bra, alltid fantastisk på fjellet når sola er framma!

Liten rast på Varden, men finn ut at eg ikkje vi stoppe der. Ringer heimatt og ordner skyss frå Dyrkorn, og går til Vikahornet. Lokker litt med softis på Kokarsteinen, då kjem familien og henter meg. Lur eg!

Ser du mannen på Dyrkorn?

Det er litt bratt nedatt frå Varden i retning Dyrkorn, men fjellpartiet til Vikahornet er flatt og fint å gå. God utsikt mot Dyrkornvatnet langt der nede.

Nærare Vikahornet ser ein også Storfjorden og Skotet på andre sida. Det er også folk på Vikahornet, og dei kjem i møte. Høyrer eit hyl, og ser ei rype flakse. Jaudå, nokre småjenter hadde skremt opp ei rype(eller var det omvendt...).

Seglbåt passerar Skotet

Sender SMS til Bjørn og akkurat i det eg kjem ned på Vikastølen, svingar den beige Toyotaen også inn. Perfect timing! Softis og ein liten kvil på Kokar-steinen, og alle er fornøgd med dagen.

Storheimshornet 2. juni

Utsikt frå Mosætra mot Stordal

Kva er no vel meir passande enn å gå ein topptur på himmelspretten? Jauda, Turlaget skal ha tur til Storheimshornet søndag om nokre veker, og ved å legge denne turen inn på www.morotur.no kan turlaget vinne ein premie på 10000,- kr. Morotur er fylket sin turportal.
Eg fekk med Hildegunn frå turlaget, og saman gjekk vi opp turen med GPS. Vi starta i flau sol opp til Mosætra, 450 moh. Vidare opp Moheia, som er eit myrområde. Derifrå tok vi straka vegen til toppen av Mohornet, 883 moh. No forsvann sola som hadde varma oss oppgjennom lia, og vinden tok sterkt tak.Rett så kaldt og hustrigt, vart det!

Hildegunn nærmar seg Mohornet

Etter  ein liten matpause bak ein knaus, bars det mot Storheimshornet.Det er ikkje mykje stigning når ein først er på Mohornet. Snøven låg enno, men den var lett å gå på. Høgaste varden på Storheimshornet ligg på ca 1054 moh, men for å sjå litt av Stordalen, må ein nedatt eit stykke, til 1048.Etter ein kjapp fotosession, gjekk vi nadatt på vestsida av Storheimshornet. Det er litt brattre denne vegen, men det ser verre ut enn det er.

Eg på Storheimshornet - jippi!

Ein hammar nedom Storheimshornet.

Vi hadde no to valg. Enten gå langt, over elva Rikjenda og til Mebusætra og ned der, eller prøve å finne ei rås ned før Rikjenda. Vi valgte det siste alternativet. Her var mange hjortetrakk, men inga rås. Denmed brasa vi ned skogen og fjellsida etter delvis synlege hjortetrakk. Vi vasa oss utpå nokre hamrar, og måtte finne passasje forbi desse. Vi kom omsider ned til flatare landskap, inn på "ovai gardane"-råsa. Vi følgde den til Holt, og rekvirerte min bror til å køyre oss framatt til Mo, der bilane var parkert.

Hammaren og Klebergsætra i Liabygda

Emma, Hallbjørg, Johan, Bjørn og Oskar over Ansok.

Søndag morgon 29. mai, frukosten er fortært og kårfolka i 2. etasje(mine foreldre) vil ut på tur. Vi studerer ei stund, og kjem fram til at Liabygda er plassen å gå på i dag.
Dermed vert heile familien utkommandert. Oskar er ikkje glad i å gå tur, men han får kontrollen over GPSen, så går det litt lettare. Gutar og tekniske duppedingsar...

Vi køyrer opp til parkeringa til Ringsetsætra. Her går vegen innover forbi Ansok og nesten fram til Kleberget. Ein liten del av vegen rasa ut i vinter, og denne er forsterka med jenrplate og grove kjettingar. Ikkje anbefalt å køyre bil over. Råsa er fin opp til Hammaren, ikkje så bratt. Vi kosar oss og ser på fjorden nedanfor oss. Hurtigruta er på veg inn til Geiranger.

Utsikt frå Hammaren.

Vi rastar opp på Hammaren, 430 moh. Folket som eig plassen her, og vi kunne ikkje sette oss til utpå tunet, der det er best utsikt mot Synnylvsfjorden. Kaffi, sjokolade og turmixen smakar fortreffeleg likevel.

Vi kosar oss med sjokolade.

Ungane og far i huset vil nedatt, men vi sprekaste vil gjerne lenger opp, til Klebergsætra 590 moh. Råsa er litt brattare opp hit. Fjellsida er full av gammal skog, bjørk og gammal furu. Mange furutre er daude, og lagar fasinerande skulpturar der dei ligg. Vi finn oss eit utsiktspunkt, og drikk siste skvetten med kaffi. Det er ein del attvokse, og ved å fjerne 3-4 tre, hadde det vore ei fantastisk utsikt. Då kunne ein sjå både fjorden og Strandafjella. Men vi har no ikkje med motorsag.

Hallbjørg og Johan på Klebergsætra.

Vi ser ei regnversskur kome inn Synnylvsfjorden, og set kursen nedover. Heldigvis reiser skura innover mot Valldal/Tafjord, og ikkje mot oss. Samtidig med at vi går nedatt, kjem hurtigruta tilbake frå Geiranger. Vi kappkøyrer, og ser så vidt i ho når vi kjem tilbake til Stordal.

Hurtigruta på veg ut fjorden. Stranda i bakgrunnen.

Flott tur på ein flott søndag.

Synfaring på Verahornet, Ørskog

Toppen av Verahornet

Onsdag 18. mai var vi alle vel nøgde med å gå i tog. På jobben ville vi få til ein tur på Verahornet over Sjøholt, 518 m.o.h. Dels fordi eg måtte sjekke ut ruta til neste onsdag, for då er det tur med Stordal Turlag, og dels for å få til litt sosialt.
Ingunn og eg var klar - men det var no ingen andre...Dermed inviterte Ingunn med ei veninne, og vi hadde ein kjekk tur. Litt kronglete oppgjennom Sjøholtbakkane, men trur eg skal greie å finne fram ein gong til.

Flott skog første del av turen, og god utsikt over tregrensa. Lett tur i lett terreng, godt opptrakka rås.

Utsikt mot Sjøholt

Ingunn og eg i vinden.

Spreke som vi er(hehe) tok vi likegodt å gjekk turen opp i dei gamle malmgruvene, ikkje langt frå der vi var. Der var det strakst brattare tilkomst. Første gruveinngangane gjekk innover og var trygge å gå. I ei gruve litt lenger oppe, gjekk det rett ned i avgrunnene. Fasinerande! Kasta stein og fann ut at det kanskje var 15-20 meter ned.

Skimter malmgruvene i bakgrunnen.

Vel tilbake i bilen, kom også regnet, som vermeldingane hadde trua med.

Varden 15. mai

Søndag 15. mai starta med sol og fint ver. Men då frokosten var unnagjort, skya det over, og likna meir på det vêrmeldarane melde. Ja,ja - det var no framleis turvêr.

Meg i skodda på toppen av Varden.

Fekk ikkje med turfølge, så tok meg ein tur på varden 831 m.o.h. Brukte ca 1 time opp til Nakkjen, og ein time til til toppen. 100 meter frå toppen kom skodda sivande, og vel oppe kom regnet også. Men litt bløyte toler eg, då!

Ein liten varde før toppen.

Flott utsikt over Storfjorden og Stordalsholmen.

Gomla fort i meg brødskiva, og satte kursen nedatt. Traff ein anna turgåar på Nakkjen, og slo følge eit stykke. Regnet vart no kraftigare og råsa glattare. Det endte med at eg sklei på ei rot inni granskogen, og traff med rumpa på samme rota. Au! Håper eg greier å sitje på jobb i morgon...